Black Cat Bicuit & Special Guests (B) Fabian Bennardo - Thomas Frank Hopper & Diego Higueras - Anton Lee Spirit of 66 Verviers - 31-01-2025 reporter & photo credits: Freddie info band: Black Cat Biscuit info club: Spirit of 66 © Rootsville 2025

Van 27 januari t.e.m. 2 februari wordt voor de vijfde maal met groot trompetgeschal de 'Week van de Belgische Muziek' aangekondigd. Een week ook dat hier de 'Music Industrie Awards' worden uitgedeeld. Allemaal tof voor die grote zaal met vele 'genodigden' die dan weer uit de bol gaan bij een playback nummer. Wat er die week niet in de spotlights komt te staan zijn de vele andere genres die ook Belgisch zijn en daarvoor trokken we op vrijdagavond naar het Waalse Verviers waar in de 'Spirit of 66' een Vlaamse band die avond tot koningen worden gekroond en dan hebben we het over de bluesband 'Black Cat Biscuit'.

Bij het ontstaan van 'Rootsville' was er in de eerste plaats de intentie om de kleinere Belgische bands maar ook clubs in de kijker te zetten. Het verhaal toen we deze 'Black Cat Biscuit' in het oog kregen begon zo in 2016 toen 'Yasser' en zijn kompanen op het bluesfestival 'Hookrock' in het Limburgse Diepenbeek op de affiche prijkten. Meteen voor mezelf een wake-up call bij de ontmoeting met deze 5-koppige formatie, die maagdelijke witte Gretsch en een tot gitaar getransformeerde 'koekendoos'.

Blues is al lang niet meer het beeld van een oude katoenplukker die roem en glorie tot zijn erfgoed wilde maken maar dankzij de 'Britse Blues Revival' wisten de Amerikaanse blues legendes hun weg te banen richting Europa. Ook de toen nog hoofdzakelijke 'zwarte' blues begon zich heruit te vinden en maakten dat genres als bijvoorbeeld Chicago Blues, West-Coast Blues, Texas Blues, NOLA en 'Swamp Blues' samen kwamen onder dezelfde noemer. De Europese bluesbands kwamen als paddenstoelen uit de grond te rijzen en de blues scène werd meteen een succes, in die mate zelfs dat de 'Rolling Stones' eraan meededen.

Eén van die Belgische bluesbands die later zo ook een graantje gingen meepikken in onze blues scène was 'Black Cat Biscuit'. Sinds mijn eerste ontmoeting werd ik ook getriggerd door het samenvloeien van diverse blues stijlen in hun set. We begonnen deze band dan ook meer en meer te volgen en wisten het jaar nadien er zelfs zes recensies over uit te wijden. Toen ze in 2018 de 'Belgian Blues Challenge' kwamen te winnen waren ze zelf duidelijk verrast want voor het bisnummer er zou komen waren er toen al een paar bandleden ribbedebie.

In 2019 mochten ze zo de Belgische eer gaan verdedigen op de 'Europese Blues Challenge' in 'Ponto Delgada' op de 'Azoren'. De reden ook waarom we destijds met een groep van '10' besloten om ook richting Azoren te trekken als ondersteuning voor 'Black Cat Biscuit'. Door toedoen van onze Marc waar we met 'Rootsville' de Belgische afvaardiging mogen kiezen stonden ze vorige herfst zo ook op het internationale 'Bay-Car Blues' festival in Frankrijk. Zijn we fan of niet?

De band heeft nog maar weinig of geen veranderingen ondergaan want zo was er in de laatste periode enkel 'Raffe Claes' die gitarist Stanley kwam te vervangen. Voor de rest bestaat de band nog steeds uit frontman 'Bart 'Yasser' Arnauts' op vocals en gitaren. 'Mark Sepanski' op vocals en blues harp en een ritmesectie dat bestaat uit Patrick Indestege op staande en elektrische bas en de outstanding 'rhythm juggler' 'Jeffrey 'Junior' Gijbels'.

Het was diene krantenboer uit Averbode en frontman bij 'Smokestack Charlie' die aan m'n mouw kwam te trekken om mee richting Wallonië te reizen. Er was zelf ook een muziek fan pur sang van 't zeetje' afgezakt naar Verviers maar het is de vraag of deze 'beat farmers' dit wel weten. We werden uiteraard met open armen ontvangen en zelfs 'papa' Gijbels kwam kwistig de dorstige te laven. Schol!

Het was uiteraard niet een primeur dat 'Black Cat Biscuit' hier in deze Waalse juke-joint kwamen op te treden maar het was nu net de namen van de 'Special Guests' die in het oog kwamen te springen en die gasten worden in België en Wallonië op handen gedragen. Zo is er vooreerst 'Fabian Bennardo' AKA Lord Benardo van die fantastische 'Boogie Beasts' die donderdag nog in het 'Depot voor een feestje kwamen te tekenen. Niet in het minst opmerkelijk was zeker ook Thomas Frank Hopper en zijn kompaan Diego Higueras die dit jaar zelfs de Belgische eer kwamen te verdedigen op de 'International Blues Challenge' in Memphis TN. Ook een naam waarvan we nog niet hadden gehoord was die van 'Anton Lee', of toch wel?

'Black Cat Biscuit' begonnen eraan in full 'Biscuit' modus met 'What I Really Need Is You' uit hun debuutalbum 'That's How The Cookie Crumbles' van 2019, en hun vraag werd meteen dolenthousiast beantwoord door een uitbundige menigte van Waalse blues liefhebbers, twee Vlaamse en één van 't zeetje. Met nummers als 'I Don't Know' en 'Mean is Just An Average' uit hun album 'The Way It Is' van 2022 zetten ze hier meteen hun signature neer en dat zijn ijzersterke nummers met een speelse benadering.

We hadden zo zo goed als de ganse band in het vizier gekregen en na 'Two Seconds Man' waren we stillaan een de 'special acts' en 'special guests' gekomen welke deze avond tot een 'special one' zou gaan maken. Als eerste was er 'Anton Lee' en hé, die kenden we dan toch. Vorig jaar leerden we op een concert van 'Black Cat Biscuit', bij onze vrienden van 'Mine Blues', de zoon kennen van smoelschuiver Mark Sepanski die toen nog luisterde naar zijn geboortenaam Sander.

Toen al danig onder de indruk van deze youngster die het blues hart op de juiste plaats heeft. Vandaag de dag, en op het risico om onterft te worden, koos hij al op jeugdige leeftijd voor zijn artiestennaam 'Anton Lee'. Hij wist meteen de 'Spirit' naar zijn hand te zetten met Joe Bonamassa's 'I Don't Believe' en zo waren we meteen klaar voor nog meer verrassingen.

Met Fabian AKA Lord Benardo op het podium te roepen stijgt de temperatuur hier in de 'Spirit of 66' meteen met een paar 'graden celcius' want meteen wiet iedereen hier ook wie de favoriete harp speler is van Wallonië. Op 'Let The Blues Heal You' krijgen we zo ook een harpsolo in stereo. Het nieuw gebrachte nummer 'Her We Go' Now' is als rasechte boogie meteen ook een kolfje naar de hand van Fabian.

we krijgen nog een uitgesponnen versie van 'Wheels' waardoor iedereen hier zowel band als guests uit hun comfort zone worden gerukt en in zijn beste Frans kondigt Yasser dan met 'Un Petit Pauze' aan dat het tijd is voor een sigaret, althans voor de nicotine verslaafden. Wij maken dan maar weer gebruik om ons naar de 'comptoir' te begeven.

Tijd voor het tweede gedeelte van dit concert en dat vangen die van 'Black Cat Biscuit' met de titeltrack uit hun tweede album 'The Way It Is' en zo ook klaar voor een sing-a-long...alors ça fait du bien maintenant. Meteen is de ruimte voor het podium weer goed gevuld en ja daar behoren ook wel een paar dansende blues liefhebbers bij. Na het door Bo Diddley geïnfecteerde 'Giovanni Winnetou' is het momentum aangebroken om de laatste twee 'special guests' erbij te roepen, en ook dit zijn niet van de minsten.

Ook voor deze 'Thomas Frank Hopper' die in 2023 de door 'Gevarenwinkel' georganiseerde 'Belgian Blues Challenge' kwamen te winnen hadden we al vlug besloten om 'Thomas Frank Hopper' te volgen richting 'European Blues Challenge' in het Portugese Braga'. Deze 'specialist' in slide heeft zo ook zijn brother in arms 'Diego Higueras' richting Verviers meegebracht. Diego is dan weer een specialist wanneer het stevig gitaarwerk betreft.

Diego, die kon dan meteen al in duel gaan met Raffe, de string bender van 'Black Cat Biscuit'. 'Thomas Frank Hopper' en 'Diego Higueras' hun pièce de résistance werd dan 'Messing With The Kid' van Junior Wells uit 1960 maar hier door de voltallige bezetting gebracht in een waanzinnige versie. De 'Spirit' op zijn kop! Er was ook nog een battle van de alternatieve gitaren met enerzijds de 'cigar box' van 'Thomas Frank Hopper' en aan de andere kant de tot een gitaar getransformeerde koekendoos van Bart 'Yasser' Arnauts.

'Parrot Woman' was dan weer eentje waarop Diego Higueras zijn skills kon laten bewonderen. Ook 'Sons of A Vampire' werd full force afgewerkt en zo kregen de aanwezigen, voor diegene die het nog niet hadden gezien, ook nog de waanzinnige drumsolo met Marc en Jeffrey Gijbels. Die gasten moeten thuis gewoon op hun drumstel slapen. Hier waren velen betoverd door wat er hier werd gebracht.

Met Anton Lee in het voortouw kwamen ze dan nog eens terug met 'Superstition' van Stevie Wonder in een Texas Blues arrangement à la Stevie Ray Vaughan. 'Goin' Home' werd dan het absolute hoogtepunt al werd het al vlug een hoogstaande jam met deze 9 straffe muzikanten 'on stage'. Een concert dat ons nog lang zal bijblijven...Incredibile!!!

nog twee aanwezigen in multicolor this handcrafted
Guttlin guitar

and a fine Guttlin 5-string bass